ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6185539&publDate=3%2F4%2F2011
ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Μια ζωή με το άγχος του αύριο...
Σε λίγο, οι συμβασιούχοι του Δήμου Αθήνας κλείνουν τις 15 μέρες αγώνα. Και συνεχίζουν...
Eurokinissi |
Σχεδόν 2.500 συμβασιούχοι απασχολούνται από 5 έως 10 χρόνια στο Δήμο Αθήνας, ορισμένοι εργαζόμενοι ξεπερνούν και τα 15 χρόνια. Μια ζωή γραμμένη στα μπλοκάκια του ΤΕΒΕ, με το άγχος του αύριο, σε ένα διαρκές καθεστώς πολιτικής και εργασιακής ομηρίας, καθεστώς βαρβαρότητας. Τις δραματικές επιπτώσεις αυτής της πολιτικής που επί δύο δεκαετίες ασκούν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έφερε στην επιφάνεια ο πολυήμερος αγώνας αυτών των συμβασιούχων για το αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.Η πολιτική αυτή δεν αποτελεί εγχώρια πρωτοτυπία, αλλά είναι βασική κατεύθυνση που έχει συνδιαμορφωθεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, νεοφιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές. Απότοκο και μέσο άσκησης αυτής της πολιτικής είναι οι στρατιές εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων στο Δημόσιο, που δημιούργησαν, γιγάντωσαν και διατηρούν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στρατιές εργατών, που η ανάγκη για το μεροκάματο τους κάνει έρμαια των πολιτικών επιλογών, αλλά και αντικείμενο ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης των κομμάτων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, των δημοτικών αρχών που στηρίζουν και εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές και στην Τοπική Διοίκηση. Αποτελούν, ακόμα, το «δούρειο ίππο» για το χτύπημα της μόνιμης εργασίας στο Δημόσιο, ενώ γίνονται και στόχος της κυβερνητικής συκοφαντίας όταν έρθει η ώρα της ανακύκλωσης της ανεργίας, της αλλαγής βάρδιας των ομήρων.
Συμπαράσταση στους συμβασιούχους του Δήμου Αθήνας, από τα σωματεία συμβασιούχων των Δήμων Διονύσου και Πετρούπολης - Καματερού, Περάματος
 |
Παράλληλα, οι ευέλικτες και προσωρινές σχέσεις εργασίας υπονομεύουν αντικειμενικά τις υπηρεσίες που προσφέρονται. Αρκεί να αναλογιστούμε τι είναι αναγκασμένος να αντιμετωπίσει ένας εργαζόμενος που καλείται να προσφέρει παιδαγωγικό έργο σε βρεφονηπιακό ή παιδικό σταθμό και ο οποίος απασχολείται με σύμβαση έργου, αντιμετωπίζεται ως εργολάβος, παίρνει ψίχουλα και δεν γνωρίζει αν θα συνεχίσει να δουλεύει και τον επόμενο χρόνο. Και τι σημαίνει για ένα νήπιο να έχει διαφορετικό παιδαγωγό κάθε 3, 6 ή 8 μήνες...
Βασικά κατορθώματα του δικομματισμού
Τα δύο κόμματα προχώρησαν στην αναθεώρηση του Συντάγματος το 2001 που μπαίνει εμπόδιο στη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ της προηγούμενης περιόδου συνέταξε Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο, στο πλαίσιο της κοινοτικής οδηγίας 70/1999, όριζε, ουσιαστικά, ότι επιτρέπονται οι συνεχείς συνάψεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Η επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, το 2004, που υποσχόταν ότι θα μονιμοποιήσει τους συμβασιούχους, ήρθε για να διορθώσει το Προεδρικό Διάταγμα του ΠΑΣΟΚ με ένα δικό της. Οι ίδιοι οι συμβασιούχοι το βάφτισαν «διάταγμα των αποκλεισμών». Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τη «σταδιοδρομία» της, απολύοντας πάνω από 30.000 εργαζόμενους που δούλευαν για πολλά χρόνια σε κάθε λογής δημόσιες υπηρεσίες μέσα από τα λεγόμενα προγράμματα «stage». Εργαζόμενοι που δούλευαν όπως και οι μόνιμοι - και πιο πολύ - ήταν ανασφάλιστοι και αμείβονταν με περίπου 500 ευρώ το μήνα! Για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν «ρουσφέτια» και «αναξιοκρατικό» να τους κρατήσει στη δουλειά και να γίνουν μόνιμοι. Αλλά είναι «αξιοκρατία» να συνεχίσει το καθεστώς ομηρίας προσλαμβάνοντας στη θέση τους νέους συμβασιούχους, δημιουργώντας καινούργιες στρατιές ομήρων. Από την άλλη, δεν μπορεί να υπάρχει αξιοκρατία σε ένα κοινωνικό σύστημα που γεννά και αναπαράγει την ανεργία και δεν μπορεί να εξασφαλίσει δουλειά για όλους.
Τα ερείσματα και η κοινοτική οδηγία
Οι κυβερνήσεις των δύο κομμάτων έχουν πολύτιμους συμμάχους τα άλλα αστικά κόμματα, τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και την εργατική αριστοκρατία. Ο ΛΑ.Ο.Σ έχει ξεκάθαρη θέση κατά των συμβασιούχων, χρησιμοποιώντας κι αυτός το επιχείρημα της «αξιοκρατίας».
Η στάση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μας βοηθά να αποκαλύψουμε και το αντεργατικό περιεχόμενο της κοινοτικής οδηγίας 70/1999. Είναι το κόμμα που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια να καλλιεργηθεί η ψευδαίσθηση πως τάχα η κοινοτική οδηγία επιβάλλει τη μετατροπή των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Ομως, στην ίδια την κοινοτική οδηγία σημειώνεται πως βασική της αρχή είναι «
η αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στα πλαίσια της ανάπτυξης, κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας». Επίσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, απαντώντας το 2007 σε σχετική Ερώτηση του τότε ευρωβουλευτή του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλη, επεσήμανε: «
H οδηγία 1999/70 σχετικά με συμβάσεις ορισμένου χρόνου απαιτεί τα κράτη - μέλη να λάβουν μέτρα, τα οποία θα εμπόδιζαν την κατάχρηση των συγκεκριμένων συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου. Τα κράτη - μέλη, όμως, δε χρειάζεται να αλλάξουν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου». Ενα χρόνο μετά, σε Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Γ. Τούσσα και πάλι η Ευρωπαϊκή Ενωση έλεγε: «
Η οδηγία δεν προβλέπει τη μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου».
Ομως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ψεύδεται. Ο προηγούμενος πρόεδρός του, Αλ. Αλαβάνος, το 2004 διαμαρτυρόταν γιατί «
δεν ακολουθείται ο αυτόματος μηχανισμός που προβλέπει η οδηγία για μετατροπή των συμβάσεων από ορισμένου χρόνου σε αορίστου». Το ίδιο και ο σημερινός, Αλ. Τσίπρας, ο οποίος μιλώντας στους συμβασιούχους του Δήμου Αθήνας την περασμένη Δευτέρα είπε ανερυθρίαστα: «
Εχουμε φτάσει τη χώρα μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να εφαρμοστεί η ευρωπαϊκή Οδηγία»!
Περί πάγιων και διαρκών αναγκών
Ολοι οι παραπάνω, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις και αυτές του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού μηρυκάζουν ένα ακόμα ιδεολόγημα στην προσπάθειά τους να παραπλανήσουν τους συμβασιούχους. Ας μας επιτρέψει ο σημερινός πρόεδρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να χρησιμοποιήσουμε και πάλι τα λεγόμενά του - είναι πρόσφατα - τα οποία εκφράζουν όλες αυτές τις δυνάμεις: «
Εμείς - είπε και πάλι στην ομιλία της περασμένης Δευτέρας -
θα πάρουμε την πρωτοβουλία να καταθέσουμε, είτε μόνοι μας, είτε γιατί όχι, μακάρι, και με άλλους βουλευτές και από άλλα κόμματα, πρόταση νόμου, τροπολογία στο νόμο του Ραγκούση, που να δίνει τη δυνατότητα τακτοποίησης των χιλιάδων συμβασιούχων, οι οποίοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες (σ.σ. η επισήμανση δική μας)
και είναι για πολλά χρόνια στις εργασίες τους».
Για ποιες πάγιες και διαρκείς ανάγκες μιλάνε σοσιαλδημοκράτες, νεοφιλελεύθεροι και οπορτουνιστές; Οταν αναφερόμαστε στον καπιταλισμό, οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες είναι οι ανάγκες μιας κρατικής μηχανής που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και όχι των εργατικών λαϊκών οικογενειών. Είναι, για παράδειγμα, εντελώς διαφορετικές οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες σε έναν ιδιωτικοποιημένο και εμπορευματοποιημένο τομέα υγείας στον καπιταλισμό, από τις ανάγκες ενός αποκλειστικά δημόσιου τομέα υγείας στο πλαίσιο μιας λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Ενας τέτοιος τομέας κατ' αρχάς θα έχει πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις σε προσωπικό.
Να γιατί όταν τα αστικά κόμματα και οι οπορτουνιστές μιλάνε για «πάγιες και διαρκείς ανάγκες» εμπαίζουν τους εργαζόμενους. Γιατί μιλάνε για τις ανάγκες των μονοπωλίων και όχι των εργατών που είναι ριζικά αντίθετες. Μιλάνε για ανάγκες που απαιτούν το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας και, ταυτόχρονα, την κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.
Μία είναι η πάγια και διαρκής ανάγκη
Για τους εργαζόμενους «πάγια και διαρκής ανάγκη» είναι το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα για όλους. Είναι το δικαίωμα που συνδέεται με την πιο άμεση υλική ανάγκη, την επιβίωση. Από την άλλη, είναι το δικαίωμα που μπορεί να οδηγήσει στη συνεχή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της παραγωγής πλούτου (αγαθών και υπηρεσιών) σε όφελος των ίδιων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Και αντίστροφα. Μια λαϊκή εξουσία και οικονομία για να μπορέσει να πετύχει τους στόχους, την ικανοποίηση των αναγκών του συνόλου της κοινωνίας, προϋποθέτει την πλήρη απασχόληση όλων με πλήρη δικαιώματα.
Σε αυτή την κατεύθυνση οι συμβασιούχοι πρέπει να ξεδιαλύνουν τις ψευδαισθήσεις, να απεγκλωβιστούν από τις πολιτικές δυνάμεις και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που τους εμπαίζουν. Είναι ανάγκη να κάνουν καθημερινά βήματα συσπείρωσης με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Μόνον έτσι μπορούν να έρθουν σε ρήξη με την πολιτική που γεννά την ομηρία και την ανεργία και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη δουλειά για όλους.
Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ
